Toen ik jaren geleden antidepressiva kreeg voorgeschreven door een maag, darm en lever arts voor mijn Prikkelbare Darm Syndroom zei ik “nee”. Ik ga toch niet zulke zware medicatie nemen omdat ik buikpijn heb? Achteraf gezien had ik dat wel een plausibelere reden gevonden voor antidepressiva, dan de reden waarom ik het tegenwoordig slik. Het is veel makkelijker te zeggen dat je het gebruikt voor darmproblemen i.p.v. voor je depressie.
Mijn eerste keer
Na het opzeggen van mijn vaste baan om mijn droom achterna te gaan om ondernemer te worden werd het allemaal weer zwart. De onzekerheid die gepaard ging met het voelen dat ik me nu echt moest bewijzen, dat ik het nu allemaal moest gaan waarmaken en de druk die ik daarbij voelde zorgde voor een instant onbehaaglijk gevoel. Mijn eerste dagen op ons vakantieadres zat ik voor me uit starend op een trapje omdat ik het niet meer wist. Ik schaamde me om het toe te geven, ik had hier toch zelf voor gekozen. En altijd was ik ongelukkig in mijn werkveld, dus dit was toch vreemd? Ik zou vrijheid moeten voelen.
Na 2 maanden worstelen werd het dus zwart. Huilend hang ik aan de lijn met de doktersassistent, die me doorverwijst naar hun Praktijk Ondersteuner GGZ. Eenmaal daar begin ik weer te huilen. “Hoe kan dit nu toch?” Ik heb al zo vaak hulp gezocht, zoveel therapie gehad, coaches bezocht, boeken gelezen, online programma’s gevolgd. Ik wist alles wat ik moest weten! Maar blijkbaar kon het niet voorkomen dat ik weer wegzakte in een depressie.
Omdat ik al zoveel ondernomen had qua hulp stelde ze voor een afspraak te maken bij de huisarts voor antidepressiva. Ik was opgelucht, ik hoefde niet weer in mezelf te duiken, ik hoefde niet weer van alles te vertellen, ik kon rust krijgen doormiddel van een medicijn. Ik was enorm opgelucht.
Als je dood wilt trek dan even aan de bel
Ik haalde mijn medicatie op bij de apotheek. Ik kreeg uitgebreide instructies omdat dit de eerste maal was dat ik het zou gaan gebruiken. Pas op met alcohol, de eerste twee weken mocht ik niet autorijden, en ik zou een hele reeks aan bijwerkingen kunnen krijgen. O.a. zouden mijn depressieve klachten en angst in eerste instantie verergeren. Het kon zelfs zijn dat het zo zwart zou worden dat ik zou denken “als het zo moet dan hoeft het niet voor mij”. Als ik die gevoelens had, dus als ik dood zou willen, dan moest ik even aan de bel trekken bij de huisarts…
En met die informatie liep ik met mijn papieren zakje met 1 doosje met pillen naar buiten…
Bijwerkingen
In de 3 weken daarna voelde ik van alles. Fluoxetine kan verschillende bijwerkingen geven. Niet iedereen krijgt hiermee te maken. Opvallend is dat sommige bijwerkingen direct na het eerste gebruik van fluoxetine kunnen optreden, zelfs als de werking van het medicijn zelf dan nog niet goed merkbaar is. De meeste bijwerkingen verdwijnen vanzelf na ongeveer een week. Stop dus niet zomaar met het gebruik van het medicijn zonder overleg met de arts.
De meest voorkomende bijwerkingen zijn slapeloosheid, hoofdpijn, misselijkheid en vermoeidheid. Lees hieronder welke bijwerkingen nog meer voorkomen bij fluoxetine.
In het dikgedrukt zie je wat mijn klachten waren.
Vaak voorkomende bijwerkingen van fluoxetine
De volgende bijwerkingen komen bij maximaal één op de tien gebruikers voor:
- Verminderde eetlust en gewichtsverlies
- Zenuwen, angst en spanning
- Rusteloosheid, slechte concentratie
- Minder zin in seks (alsof je hier wel zin in hebt tijdens een depressie)
- Slaperigheid, vermoeidheid en slaapproblemen
- Duizeligheid
- Bevende bewegingen, rillerig voelen
- Wazig zien
- Overmatig zweten
- Versnelde en onregelmatige hartslag
- Vaker plassen (’s nachts kon ik niet plassen, alles blokkeerde)
Soms voorkomende bijwerkingen van fluoxetine
De volgende bijwerkingen komen bij maximaal één op de honderd gebruikers voor:
- Vervreemde gevoelens, verheven gemoedstoestand
- Tandenknarsen
- Spiertrekkingen
- Geheugenproblemen
- Verwijde pupillen
- Rinkelend geluid in de oren
- Lage bloeddruk
- Kortademigheid
- Onverklaarbare blauwe plekken
- Kou of warmtegevoel en koud zweet
Fluoxetine speelt een belangrijke rol in het regelen van en omgaan met emoties. Fluoxetine is een SSRI, dat is de afkorting van Specific Serotonine Reuptake Inhibitor, ook wel serotonineheropnameremmers genoemd.
- Fluoxetine werkt dus specifiek op het serotoninesysteem.
Problemen in het serotoninesysteem kunnen leiden tot angstklachten of depressies. Als behandeling hiervoor gebruiken veel mensen antidepressiva in de vorm van serotonineheropnameremmers (SSRI’s). Deze middelen verhinderen de heropname van serotonine in de hersenen, waardoor deze stof langer actief blijft in de verbindingen tussen zenuwcellen.
Mijn ervaring is dat je bij het inwerken van deze medicatie voelt alsof je geen grip meer hebt op wie je bent, hoe je lichaam reageert en je je eigenlijk maar volledig moet overgeven aan dat wat jou probeert te helpen. Het voelt heel tegenstrijdig.
Ontrekkingsverschijnselen
Waarom heb ik zoveel ervaring met de ontrekkingsverschijnselen van de fluoxetine? Omdat ik geloof ik 5 keer ben gestopt met antidepressiva. Want ik kon het wel zelf.
Al na een half jaar besloot ik, omdat ik aan een nieuwe baan begon, en tja daarbij gebruik je natuurlijk geen antidepressiva, dat ik er wel klaar mee was. Een psychiater waar ik naar toe ging gaf aan dat ik hiermee wel gewoon Cold Turkey kon stoppen. Boy was she wrong. Een week lang in een paniekaanval tijdens mijn nieuwe baan en ik zat weer in de ziektewet bij het UWV.
Toch maar weer aan de medicatie dan? En zo ging het af en aan. Elke keer als het weer goed met me ging, soms was dat na een jaar of soms iets langer, dan dacht ik en nu kan ik het wel weer zelf! Ik kon niet accepteren dat dit iets is wat blijvend voor me zou zijn.
De ontrekkingsverschijnselen kunnen behoorlijk heftig zijn en soms na een behoorlijk aantal weken pas optreden. Bij mij voelde het meestal alsof ik de griep kreeg en weer terugzakte in mijn depressie. Daarnaast had ik weer de zweetaanvallen, duizelingen, trillen en beven en was ik met vlagen weer super angstig.
Ik heb alle mogelijke manieren van afbouwen geprobeerd, samen met de huisarts, geleidelijk doseren, tot ik het de laatste keer zelf heb afgebouwd tot ik er volledig van af was. Ik kende het riedeltje nu wel een keer.
Acceptatie
Uiteindelijk is het natuurlijk zo dat ik er gewoon niet aan wilde. Als ik het even nodig had, oké ik gebruik het wel. Tot ik vond dat ik weer sterk en onafhankelijk moest zijn en dan paste dit gewoon niet in het plaatje.
Vorig jaar januari begon ik aan een opleiding tot Women’s Soul Coach. En omdat we daar helemaal in onszelf zouden duiken en ook spiritueel bezig zouden zijn, vond ik gewoon niet dat ik een medicatie uit zo’n Westerse wereld daarbij kon gebruiken. Dat ging voor mij gewoon niet samen.
Vrij in het begin van de opleiding ben ik dus zelf gaan afbouwen. Ik wist inmiddels hoe dat moest en ben uiteindelijk zelfstandig van de medicatie afgekomen. Alle klachten die er constant waren, ook toen de ontrekkingsverschijnselen al lang voorbij zouden moeten zijn, gooide ik nog op het afbouwen.
Ik wilde niet inzien dat de klachten die ik ervaarde toch verdomd veel leken op de volgende depressie. Uiteindelijk ben ik pas in het najaar na maanden ploeteren weer met de medicatie begonnen. De depressie was dit keer zo hevig, dat ik bij het inwerken van de medicatie ook echt de drang voelde er een eind aan te maken. Mijn gevoelens en gedachtes waren pikzwart.
Ik kon alleen maar slapen, alleen maar huilen, ik at niet meer, ik had nergens meer de motivatie en energie voor. We zijn nu een paar maanden verder en ik ben inmiddels stabiel. Alles voelt weer enigszins normaal, en ik voel acceptatie voor mezelf en de medicatie.
Maar ik ben er nog niet… ik weet niet of ik ooit weer op dat punt zal komen dat ik er weer mee wil stoppen, maar ik hoop dat ik tegen die tijd beter weet.
Bron: https://kenniscentrum-kjp.nl/ouders-jongeren/medicijnen-uitleg/fluoxetine/
https://www.ziekenhuis.nl/medicijnen/f/fluoxetine/bijwerkingen/item29376
