Wat als het nooit over gaat…

Zojuist deelde ik mijn gevoelens op social media… over zwakte, je zwak voelen, zwak zijn, niet kunnen wat een ander kan, Die depressie die elke keer weer terug komt. En mijn vraag… “wat als het nooit over gaat”.

Recividerende depressieve stoornis

Lekkere mond vol en weer wat anders dan het label wat ik voorheen had gekregen. Namelijk een dysthyme stoornis of ook persisterende depressie genoemd. Er is een verschil namelijk. Bij de eerste twee heb je namelijk een “milde” depressie of somberheid die in ieder geval twee jaar aanhoudt.

En hoewel ik op jaarlijkse basis meerdere keren terug val in een depressie heb ik ook mijn goede momenten en is het eigenlijk alles behalve stabiel.

Ik ging voor het label bipolaire stoornis type 2. Maar mijn impulsieve acties blijken geen mani’s te zijn. Maar gewoon uitspattingen van mezelf, waarbij ik me nog volledig bewust ben van wat ik doe. Dus geen excuses, gewoon volledig bekwaam.

Ik heb dus betere momenten, maar mijn depressie wordt getriggerd bij elke verandering in mijn leven. En dat is gestart op het moment van verhuizen op mijn 11^e.

Chronisch ongelukkig

Ik weet nog dat ik ooit in mijn twintiger jaren heb gezegd “ik ben denk ik gewoon chronisch ongelukkig, zo’n persoon die maar niet happy kan zijn”. Ik had geen andere oplossing. Want natuurlijk waren er ook mooie momenten. Maar die momenten hadden maar zelden met het dagelijkse leven van doen.

Startend op een middelbare school, zonder iemand te kennen, is een enorme shock. De middelbare school alleen al is een enorme overgang, en dit te moeten doen zonder de vertrouwdheid van bekenden om je heen is killing. Dat was het in ieder geval wel voor mij. En wetende wat ik allemaal heb ontdekt over mezelf begrijp ik nu nog beter hoe killing het was. En vraag ik me af waarom ik niet vaker uitviel op school.

Op de middelbare school heb ik twee depressies gehad, over het algemeen ervaarde ik alles nogal zwart, maar twee keer kan ik me herinneren dat ik niet heel veel wil had om nog te leven. Daarna op de beroepsopleiding voelde ik me goed qua vriendinnen, ik had een enorm rijk sociaal leven. Maar toch ging het ook daar keer op keer mis. Wanneer “het leven” om de hoek kwam kijken klapte ik weer in elkaar. Ik kon dit gewoon niet.

Daarna in mijn werkende leven heb ik zo’n 5 a 6 depressies gehad. En onlangs, driekwart jaar geleden, een enorme zware. Die kwam uiteindelijk op een punt dat mijn man niet meer wist of hij nu een ambulance moest bellen, me op moest laten nemen, of wat het eindpunt hiervan zou zijn. Hij was bang dat dit ons leven zou blijven. En ik was dat ook. Chronisch ongelukkig.

Een stoornis

Het heet natuurlijk niet voor niets een depressieve stoornis. Het is een stoornis. In je brein, in je darmen. Of wat ze daar tegenwoordig ook allemaal maar over ontdekken. En het feit dat die van mij recividerend is betekent dat het dus inderdaad steeds terug kan komen.

Maar blijkbaar wil ik daar nog niet aan toe geven. Blijkbaar verval ik nog steeds in de gedachte dat het te verhelpen is. Ik vergeet dat ik ook goede momenten heb en als ik me niet goed voel vergiftig ik mezelf met allerlei zelfhulpboeken en de beste methodes om van die depressie af te komen.

Nog steeds is het beter geaccepteerd dat je af en toe uitvalt vanwege een lichamelijke aandoening dan een mentale. Want hoewel je blijkbaar bij lichamelijke aandoeningen te horen kan krijgen dat iets ongeneesbaar is, is dat bij een depressie nooit zo. De meningen zijn altijd wisselend. En hoewel er hersenscans zijn gemaakt van personen die lijden aan depressie, waarop te zien is dat een brein er daadwerkelijk heel anders ziet, denkt men nog steeds dat het te verhelpen valt met praten, met oefeningen, met een andere leefstijl.

Een hutje op de hei

Soms denk ik wel eens, zou het anders zijn als ik dit leven niet meer hoef te doen. Als ik het volledig zou kunnen inrichten zoals ik zou willen. Ergens ver weg wonen van de mensheid. Een homestead dat zelfvoorzienend is. Alleen maar lichamelijke arbeid, geen sociale druk, geen verwachtingen, geen vergelijkingen. Hoe zou ik dan mijn dag starten? Zou ik rust voelen? Zou ik me compleet voelen, of juist eenzaam? Ik weet het niet goed.

Het blijft voelen alsof deze maatschappij te veel is voor mij En alsof deze maatschappij mijn depressie keer op keer blijft triggeren. Maar ik heb geen antwoorden.

Ik heb moeite het te accepteren… Want wat als het nooit over gaat…