Enige tijd geleden schreef ik een blog. “Wat als ik autisme heb”. Daarop volgde de test bij Autismecentrum Groningen. En gisteren ontving ik de uitslag. Met zekerheid te zeggen… hoogfunctionerend autisme & HSP. Daaronder liggend een gegeneraliseerde en sociale angststoornis.
De conclusie
Mijn dochter komt in de avond nog even uit bed omdat ze nadacht over iets wat ze nog moest weten voor school. Ik zie dat ze wat stress heeft, dus ik probeer haar te kalmeren en ik rond het af zodat ze weer naar bed kan gaan. Tegelijkertijd komt er een mailtje binnen op mijn telefoon en ik zie van wie het is. Op maandagavond om 20.45 uur krijg ik een email van het Autismecentrum Groningen. Ik roep “oe!” en mijn dochter ziet dat ik afgeleid ben en zegt welterusten. Sorry meid, maar mama is even de weg kwijt. Mijn hart dondert in mijn lichaam en eigenlijk durf ik het document niet te openen.
Wat als ik het heb? Wat als ik het niet heb? Ik merk dat ik hoop dat ik het heb. Niet omdat het nou zo fijn is om autisme te hebben. Maar wel om eindelijk die bevestiging te voelen. Om eindelijk te weten, na 37 jaren voelen dat je anders bent, dat je ook daadwerkelijk anders bent. Dat jouw brein anders werkt dan dat van anderen. De afgelopen weken, vanaf dat autisme op mijn pad kwam, ben ik al zoveel dingen aan het herbeleven. Alles wees erop dat mijn problemen zijn veroorzaakt door onwetendheid over autisme.
Zou ik nu opeens horen dat ik het toch niet heb, dan moet ik alles weer herzien. Maar nee, overduidelijk. Het verslag zegt alles.
Ben ik dit?
Het is raar om alles te lezen wat je eigenlijk al wel over jezelf wist. Het is apart om dit te lezen vanuit de 3e persoon. Bepaalde eigenaardigheden die ik wel wist van mezelf, maar die nu opeens een kenmerk zijn van autisme.
Mijn problemen op het sociale vlak. Hoewel ik al heel goed wist welk type mens ik in mijn leven wil en welke er niet meer inpassen, is het toch fijn een bevestiging te ontvangen. Dat ik niet gek ben, dat het niet raar is. Dat het met autisme onmogelijk was bepaalde relaties in stand te houden. En natuurlijk heb je daar geen diagnose voor nodig. Je bent altijd, op elk moment vrij te kiezen welke personen onderdeel zijn in je leven. Maar het was moeilijk voor mij. Ik heb veel eenzaamheid ervaren.
Ik voelde me altijd anders, en nog voel ik me anders. Ik ben dezelfde persoon, maar ook weer niet.
Wie ben ik dan nu?
Al die vragen… wanneer ik over mezelf lees dat ik sterk maskerend gedrag vertoon. Als ik lees dat ik aangeleerd gedrag vertoon. Dat ik heel goed weet wat sociaal wenselijk is. Wie ben ik dan? Want wie zit er achter het masker? En kan ik die persoon nog worden? Vind ik die persoon wel leuk?
Want mijn masker heeft me opgeleverd dat ik bepaalde dingen wel kon doen. Al die dingen kosten me ongelofelijk veel moeite en maakten me vaak ziek. Maar ik kon ze wel.
Dus als ik niet had afgekeken als kind wat je hoort te doen. Als ik niet de druk had gevoeld me anders voor te doen dan ik ben. Als ik ruimte had gehad andere keuzes te maken. Was ik dan nu anders? Zouden mensen me dan leuker hebben gevonden? Of juist niet?
Meer mezelf dan ooit
Door een zoektocht naar mezelf die zo’n 6 jaar geleden van start is gegaan ben ik al meer mezelf dan ik ooit was. En ook al nog waren er in die zoektocht veel momenten dat ik dacht dat ik er al was. Steeds viel ik weer terug en soms zelfs nog dieper. Wat werd er veel aangeraakt en los gemaakt.
Inmiddels, los van de diagnose autisme, wist ik al dat ik niet goed ga op “de mens”. Op het grote sociale plaatje, op teveel op mijn agenda, op onrust. Ik heb altijd gedacht een outgoing person te zijn. Maar dat kwam omdat ik dacht dat ik dat moest zijn om sociaal geaccepteerd te worden.
Ik ben, geloof ik, eigenlijk een einzelganger… ik heb veel behoefte aan alleen zijn. Om ruimte te hebben voor mijn overpeinzingen. Om na te denken over het grotere plaatje, om na te denken over de betekenis van alles. Het leven, de zingeving en het nut van het leven. Dat klinkt misschien zwaar, maar dat is wat mij boeit en bezig houdt.
Cocktail aan labels
Eigenlijk ziet niemand iets aan me aan de buitenkant. In het verleden kreeg ik als reactie op mijn openheid vaak de opmerking “Jij? Dat had ik nooit achter je gezocht.” En ik snap het, nu nog meer dan ooit. Mijn masker heeft wonderen verricht. Mijn masker was ijzersterk.
Feitelijk liggen de volgende labels er om opgeplakt te worden:
Hoogfunctionerend autisme;
HSP (Hoogsensitief Persoon);
Gegeneraliseerde angststoornis en sociale angststoornis;
Recividerende depressieve stoornis;
PDS (Prikkelbare Darm Syndroom), waarvan ik nu heel goed begrijp dat dit getriggerd is door alle mentale worstelingen.
Ben ik die labels? Nee, natuurlijk niet. Hebben zij voor een heel groot deel mijn leven bepaald en zullen ze dat blijven doen? Ja, uiteraard. Maar ik denk inmiddels ook dat deze labels op een goede manier kunnen bijdragen aan een betere mentale staat.
Ik kan meer dingen voorkomen. Ik kan vooruit kijken. Ik kan leren van eerdere situaties en ik kan rekening houden met alles wat ik bij me draag.
Om deze cocktail te mogen ontvangen heb ik geen vreselijke kinder- en of jeugdtrauma’s. Ik heb niets afschuwelijks meegemaakt. Ik ben gewoon geboren. In een wereld die eigenlijk altijd te hard en te zwaar voor me was. Onder andere door mijn autisme en hoogsensitiviteit. En dat was genoeg voor mij om al het andere te activeren.
Van hieruit gaan we verder. Proberen om mijn leven zo goed mogelijk aan te passen op alles dat speelt. Ik ga verder als moeder, als vrouw van, maar vooral ook gewoon als mij… die steeds meer haar zelf mag gaan worden.
