Oh my… de keren dat ik mezelf die vraag stel. Wat me verbaasd is, waarom stellen niet veel meer mensen zichzelf die vraag op dagelijkse basis? Waarom lijkt iedereen gewoon elke dat hetzelfde riedeltje te doen. Haasten, werken tot we erbij neervallen, depressies, kinderen dumpen bij de opvang, boodschappen halen, huishouden, koken, slapen en opnieuw.
Je zou denken dat dit riedeltje ons iets goeds moet opleveren, want waarom zouden we dit anders allemaal massaal blijven doen? Maar dat goeds… ik lijk het niet te kunnen vinden.
Materialisme
Sure… ik moet wel echt blind zijn als ik niet zie wat het ons oplevert. In dingen. Een mooi, groot, vrijstaand huis. 2 hele goede auto’s, waarvan 1 momenteel een exemplaar lijkt te zijn waarvan ik nooit had gedacht dat dat bij ons zou horen. Heb er nog niet in durven rijden, want het heeft geen koppeling en schakelpook. En het is zo groot dat ik bang ben er een stukje af te rijden. Dus ja, en dat is voornamelijk doordat mijn man hard werkt om dit soort dingen te kunnen betalen. Dus hij doet ook elke dag dat riedeltje. En hij lijkt zich toch heel wat minder vaak af te vragen waarom we dit blijven doen.
Vakanties, kleding, uitjes met het gezin, de peperdure boodschappen. Op dit moment snap ik waarvoor we het doen. I get it. Dit is wat we allemaal doen toch? En het moet allemaal groter, mooier, beter en meer zijn. En wij doen hier keurig aan mee. Wij zijn nu officieel die mensen waarvan ik altijd heb gedacht dat niet te worden.
Gelukkig, heb ik nooit mijn geluk gekoppeld aan dingen. Want ik weet al heel lang dat het daar niet te vinden is. Ik begin het te zien als een middel wat ons juist weerhoudt om het anders te doen. Hoe meer dingen, hoe meer geworteld in je huidige bestaan. Toch? Maar toch geniet ik ook van af en toe een nieuw meubelstuk om ons huis meer af te maken en die nieuwe bomen in de tuin voor meer groen?
Maatschappij
Next… Freakin’ society. Sinds onze zoon vast is gelopen op school. Wat feitelijk al zo was vanaf groep 1. Waar ik al jaaaaaaren heb geroepen “dit gaat mis, dit gaat hij niet volhouden, dit moet anders”, bleven we lekker doorgaan met school. Want dat hoort, dat is verplicht, dat doet iedereen, dat is goed voor een kind, ritme, sociaal leven, leren, presteren. Ik vraag me af hoe het nu met hem zou gaan als ik hem in mei niet thuis had gehouden van school. Als ik niet had gezegd “en nu gaan we niet verder, dit is het eindstation”. Had iedereen hem dan gewoon naar school laten gaan? Hoe ziek zou hij dan inmiddels zijn geworden?
Naast dat je dus opeens een kind hebt dat thuis zit en dat zich mentaal absoluut niet goed voelt komen daar de instanties… Wow, en daar zijn er veel van. En allemaal weten ze het eigenlijk niet. Ze hebben allemaal hun theorieën, hun therapieën, hun methodes, hun wetjes en regels. En er zijn per overleg wel 12 mensen nodig, die het allemaal niet weten. Want hoe meer mensen het niet weten, hoe zinvoller en belangrijker het overleg wordt.
Als het puntje bij het paaltje komt stoppen ze je kind in een zorgboerderij. Want het voeren van geitjes en scheppen van paardenmest zal al zijn problemen verhelpen. Oh nee “mevrouw, zo zwart/wit moet je het niet zien”. Maar is dat het niet? Zwart/wit?
Dan onze dochter… waar ik haar leer om voor zichzelf op te komen, haar angsten te overwinnen, te leren hoe je je sociaal staande kunt houden met autisme en ADHD die elkaar soms opheffen, maar ook versterken. Heb je jongens in je klas die de hele boel verstieren. Een grote mond, onrust, ze maken jouw bang en zorgen ervoor dat jij niet jezelf durft te zijn. En de laatste trend is dat zij de meiden sl*tten en h**ren noemen… Maar wanneer ik dit meld krijg ik terug dat jij dit moet melden bij de pleinwacht…
Maarrrrrr nee naar school gaan is goed voor je kinderen. Het leert ze sociaal zijn, met anderen om te gaan, ze leren belangrijke dingen in de klas. Zoals topografie van landen waar je waarschijnlijk nooit naar toe zult gaan en ¾ van de dag gaat op aan corrigeren van de jongens. Maar ik als moeder mag niet zeuren, want ze zit in groep 8. Dus ze moet zelfredzaam zijn. Haar grenzen leren aangeven. Dus ik probeer hard onze dochter te leren dat, meisje zijn, vrouw zijn, ook in deze maatschappij, nog steeds lastig is. Dat ze mag opkomen voor haarzelf en respect mag verlangen van anderen. Maar ondertussen wordt zij en anderen uitgescholden en wordt mijn werk teniet gedaan. But school, you rock!
Little old me
En dan kom ik… WAT BEN IK EIGENLIJK AAN HET DOEN? Godzijdank weet ik sinds dit jaar van mijn autisme. Want ik was het spoor volledig bijster. Depressies in allerlei varianten, angststoornissen etc. Wat komt waar vandaan en hoe ga ik er mee om? Door allerlei impulsieve keuzes te maken, banen te nemen die totaal niet bij me passen en van coach naar psycholoog te hobbelen. Sinds dit jaar begin ik het te begrijpen. Ik lees boeken, verhalen online, ik volg verschillende autisme insta accounts. So I get it. There is a lot going on in my brain.
Door dit te weten begrijp ik nu waar het in mijn verleden allemaal mis ging. Waar het zelfs tot in dit jaar nog mis ging. En waar het misschien in de toekomst ook nog wel mis zal blijven gaan. Voor nu heb ik dus voor mezelf de beslissing genomen niet meer iets te proberen in de vorm van een baan, buitenshuis. Ik wil iets doen voor mezelf, binnen mijn veilige vier muren en waarbij ik me toch zinvol en gelukkig voel. Ik wil er zijn voor beide kinderen die mij toch wel heel erg hard nodig hebben, met alles wat er gaande is in hun ingewikkelde breintjes.
Maar op dit moment weet ik dus niet… wat ik eigenlijk aan het doen ben. Ik beleef echt wel gelukkige momenten, geniet momenten, ik voel liefde voor mijn gezin en geniet ook echt oprecht van ons huis en tuin. Wat veel vrijer voelt dan onze vorige woonsituatie. Maar toch kan ik dat gevoel niet van me afschudden. Dat gevoel wat eigenlijk vanaf mijn 18e de kop opstak. Er moet iets anders zijn, ik kan niet doen wat iedereen doet, ik zoek vrijheid, simpelheid.
Maar ik kom er nog niet op. Op die situatie die voor ons hele gezin ideaal zou zijn. Waarbij onze zoon zich zal los zal maken van het gamen en andere dingen gaat ontdekken. Waar onze dochter zich niet vast zal blijven klampen aan de mensen in haar huidige leven, maar gaat zien en ontdekken dat je ook meer vrijheid zult ervaren door los te laten. Dat mijn man niet elke dag meer een uur hoeft te rijden voor zijn werk om zijn dagen te spenderen binnen een kamertje van 4 muren, 1 raam en 1 plant.
Maar op dit moment ben ik denk de enige die dit wil. Die hoopt op zo’n leven. Misschien ervaren andere mensen de problemen die ik bij hen zie niet als problemen. Dus moet ik proberen te blijven genieten van de kleine dingen, van dit leven zoals het nu is. De problemen proberen op te lossen en te omzeilen en mijn eigen zingeving gaan proberen te vinden in deze maatschappij. Waar ik feitelijk niet mee tel, want ik “doe niets”.
